Genieten in Zimbabwe

Voor we richting Zuidelijk Afrika vertrokken, ging mijn kennis van Zimbabwe niet veel verder dan Mugabe en corruptie. Maar in Namibië ontmoetten we meerdere mensen die helemaal weg waren van ‘Zim’, de schoonheid van het land en de leuke open mensen. Dus toen wij noodgedwongen Namibië moesten verlaten, kwam ook Zimbabwe in the picture. De directeuren van Young Africa kenden Marleen en Brian van de Sable Sands Lodge en zo legden we contact voor een werkvakantie hier. In de weken voor ons vertrek bleek dat de corruptie, de vele politieposten waar je altijd wel een boete voor een gebrek aan je auto krijgt, enorm is toegenomen. We besloten ons dan ook goed voor te bereiden, door in Botswana nog extra gevarendriehoeken te kopen en een tweede brandblusser, mét een pijltje in het groen. Ook vervingen we nog wat stickers op de auto, zodat we, voor zover wij wisten, aan alle eisen voldeden. We besloten de grensovergang bij de Victoria Falls te mijden, omdat daar heel veel toeristen de grens overgaan en reden in Botswana naar een kleine grensovergang bij Pandamatenga. Daar waren we de eersten die sinds enkele dagen de grens over gingen. Lekker rustig dus, en na het afgaan van drie verschillende balies en het betalen van 170 US$, waren we binnen een uur in Zimbabwe. We zaten direct op een hobbelige zandweg, waar evengoed een bord ‘Follow the main road’ op stond. We reden dwars door het National Park Hwange naar de Sable Sands Lodge, om de kans op politieposten te minimaliseren. Een afstand van zo’n 250 kilometer, waar we de hele dag over deden. We kwamen geen politiepost tegen en ook nauwelijks andere auto’s, maar wel enorm veel olifanten, giraffen, zebra’s, buffels, etc. etc. Een prachtige, maar lange rit. Aan het einde van de middag arriveerden we bij de Sable Sands Lodge en werden hartelijk ontvangen door Brian, de Zimbabwaanse eigenaar en man van de Nederlandse Marleen. We kregen een prachtig rond huisje toegewezen met een geweldig uitzicht op een waterhole in de riviervallei. En mogen vanaf dat moment elke ochtend, middag en avond aanschuiven in het restaurant, waar de zaligste maaltijden geserveerd worden. We voelen ons dan ook enorme geluksvogels en doen ons best om ons zo nuttig mogelijk te maken. We zijn bezig met het inrichten van een kantoor / opslaggebouwtje en hebben in veel van de huisjes schilderijen opgehangen. Marleen en Brian verrassen ons elke dag met een leuke spontane actie. Zo rijden we af en toe de vallei in om bij zonsondergang dieren te kijken en een borrel te drinken en heb ik geholpen met het bouwen van een oven waarin lokale vrouwen glas van de lodges gaan omsmelten tot kralen voor sieraden. Regelmatig komt er een groep olifanten drinken voor ons huis, en gedurende de dag komen er ook allerlei andere dieren langs gewandeld. ‘sAvonds worden we begeleid van en naar het restaurant door één van de personeelsleden met een grote lamp, omdat de wilde dieren nooit ver weg zijn. Steef en Guus kwamen gisteravond op drie meter van een olifant te staan; dan is het toch fijn dat er iemand bij is. We hebben al geconcludeerd dat dit de mooiste plek is waar we ooit zullen ‘wonen’ dus genieten er de komende twee weken nog maar zoveel mogelijk van. Tot nu toe vinden wij het hier in Zimbabwe helemaal te gek! Kan ik ook iets negatiefs bedenken? Misschien dat ik nu om half vijf ‘sochtends in de badkamer zit te typen, omdat ik wakker werd van een keihard en langdurig gebrul bij de waterhole. Ellek voordeel heb ze nadeel :-)