Damaraland

'Dus we gaan naar een camping, waar niks is? Geen water, geen stroom, geen zwembad, terwijl het bloedheet is?' 'Ehhh... Ja, Rens, dat gaan we, want we hebben gehoord dat het er erg mooi is'. We kwamen uit Windhoek, waar we Sinterklaas gevierd hadden met 17 Nederlandse gezinnen, want zo'n expat-feest wilden we toch een keer meegemaakt hebben. Het was maar goed dat de Sint Afrikaans, Engels en Nederlands sprak, want de meeste kinderen spraken helemaal geen Nederlands. Vanwege een gemengd Namibisch-Nederlands huwelijk van hun ouders, of omdat ze op school alleen Afrikaans of Engels leren. Hoe dan ook, het was erg vermakelijk en daarna plakten we er nog een rondje Damaraland aan vast, een ruig gebied met een woestijnlandschap met indrukwekkende rotsformaties en hoge, puntige bergen. Ons eerste doel was de Spitzkoppe, de Matterhorn van Namibië en zo'n 700 miljoen jaar oud! Wetende dat er niks zou zijn. Toen we de berg in ons vizier kregen, sloeg de aanvankelijke scepsis gelijk om in enthousiaste kreten, want WAT een mooi gebergte is het daar! Geweldige enorme rotsformaties in allerlei tinten. We kwamen bij de receptie, een gebouwtje van losse op elkaar gestapelde keitjes. Zoals op zoveel plekken was er geen andere reiziger te ontdekken, maar wel vier mannetjes die het werk verdeelden. De eerste rekende af, de tweede gaf ons een formuliertje, de derde verkocht ons wat hout en de vierde leende ons een enorm boek over de sterrenhemel, want de kaarten van de sterrenhemel waren natuurlijk op. We mochten zelf een kampeerplekje uitzoeken op 1 van de 18 plekken, verdeeld over een enorm gebied van minimaal 10 kilometer lang. Dat was natuurlijk een leuke uitdaging en we reden dan ook van plekje naar plekje, kritisch beoordelend of er schaduw was, het uitzicht mooi genoeg en of er coole rotsen waren die we konden beklimmen. We werden het niet eens, tot we bij plekje 11, op het allerverste punt, ontdekten dat we daar net tussen twee enorme rotsblokken konden doorrijden en de tenten konden uitklappen. Zo zaten we in de schaduw van 10 meter hoge rotsblokken ons pasta'tje te koken en een vuurtje te stoken. De eekhoorns klommen in de boodschappentas om bananen te snoepen, de vogels aten bijna uit onze handen en enorme oranje hagedissen renden over de rotsen heen en weer. 'sAvonds bekeken we in alle eenzaamheid een geweldige zonsondergang vanaf de rotsen en prezen onszelf weer zielsgelukkig dat we dit allemaal mogen meemaken. Al was het wel schrikken toen ik bij het naar bed gaan bijna op een schorpioen stond! Hij zat al in de aanvalshouding en ik had hem op een haar na gemist. 'sOchtends renden de klipdassies (een soort grote bergmarmotten) met tientallen over de rotsen en wij maakten nog een mooie klim voor het te heet werd. Onze weg vervolgden we naar Hentiesbaai aan de kust, waar we in twee dagen langs de Skeleton Kust wilden rijden. Er is bijzonder weinig informatie over te vinden en een campsite boeken was al helemaal niet gelukt, dus we gingen een beetje op de gok. Nu was het eerste scheepswrak dat we zagen al zo indrukwekkend dat we wisten niet voor niks gekomen te zijn. De Zeila is pas in 2008 voor de kust van Namibië gestrand en is nog prachtig intact. Het schip ligt in de woeste golven te wachten tot er niks meer van over is... Kilometers verder kwamen we bij Cape Cross met z'n tienduizenden zeeleeuwen. Door de enorme stank hielden we het er niet lang uit. Het is zo'n plek die leuker klinkt dan hij is. De grote hoeveelheden dode babyzeeleeuwtjes drukken toch een wat treurig stempel, zeker als een wanhopige moeder ernaast ligt en probeert haar dode jong weer naar de waterkant te duwen. We vonden een leuke kampeerplek aan zee, vlakbij Cape Cross, maar net ver genoeg van de stank. Daar ging mijn wens om zelf dierenskeletten te vinden voor het eerst in vervulling, want op het strand lag een echte walvisvin. De kleine voorvin gelukkig, want de staart zou nooit in onze auto passen. Ook ontmoeten we er een leuk Nederlands stel dat vanuit Nederland heel Afrika doorgetrokken was. Dit is de tijd van het jaar dat we alleen dit soort avonturiers tegenkomen, want de toeristen die voor een paar weekjes komen, zijn er op dit moment niet. De volgende dag reden we zo'n 400 kilometer over onverharde weg. We besloten ook gedeeltes over het strand te rijden om wrakken te zien en nog meer skeletten te zoeken. We bekeken de S.W. Seal en de Winston, beide indrukwekkende wrakken uit de jaren 70. Ook kwamen we bij een omgevallen en verroest olieplatform, met een jakhals die ons goed in de gaten hield. Niemand die het weghaalt, dus het staat er langzaam te vergaan en wordt zo vanzelf mooi. Aan het einde van de rit moesten we nog 150 kilometer landinwaarts naar onze volgende bestemming, door een waanzinnig maanlandschap dat elk kwartier veranderde. Geen auto op de weg, wel een net-dode zebra en de Welwitchia-planten ernaast, die 2000 jaar oud kunnen worden. De campsite die we geboekt hadden, had als slogan 'meeting as strangers, treated as family, leaving as friends. Nou, daar was geen woord van gelogen. De Zuid-Afrikaanse manager is een ontzettend leuke kerel. Wij hadden wel verwacht in de afgelopen 700 kilometer een dorpje met een winkel tegen te komen, maar dat was helaas niet het geval geweest en nu waren onze voorraden op. Nu lag zijn campsite ook nog 70 kilometer van de eerste stad, maar hij nam tijdens het boodschappen doen ons lijstje mee en voorzag ons zo van voorraad om de laatste drie dagen door te komen. Drie dagen van klimtochten op de rotsen, prachtige zonsondergangen, hout sprokkelen uit de droge rivierbedding en zelf klein hakken en lekker zwemmen in het zwembad. Een dag bezochten we de duizenden jaren oude rotstekeningen van Twyfelfontein, de basaltblokken die Organ Pipes genoemd worden en de Burnt Mountain, een oude vulkaan. En op de terugweg wilden we ook even het Versteende Woud (Petrified Forest) meepakken: 250 miljoen jaar oude versteende bomen die met een overstroming na een ijstijd over het gebied verspreid zijn. Het Woud werd al snel aangegeven, met een in elkaar geknutseld bordje, gevolgd door een hobbelig karrenspoor. Halverwege kwam er een man naar ons toe gerend die aangaf de gids te zijn. Of hij even aan onze auto mocht hangen terwijl we naar het beginpunt reden. Uiteraard, dat is heel normaal in Afrika! Dat beginpunt was wel heel provisorisch in elkaar getimmerd, we konden ons niet voorstellen dat dit bij zo'n beroemde bezienswaardigheid zo eenvoudig geregeld was. Maar hij liet ons fraaie versteende bomen zien en ook de Welwitchia's groeiden er welig. Toen we onze weg vervolgden kwamen we nog drie van die prive-bezienswaardigheden tegen. Om uiteindelijk het grote Versteende Woud met officiële receptie toch nog op onze weg tegen te komen. Tja, die bomen liggen over zo'n groot gebied verspreid, dat deze lokale mensen eigenlijk best slim zijn om zo af en toe een toerist van de weg te plukken. Wij konden er wel om lachen en bezoeken de officiële locatie wel een andere keer. Het ruige, lege land van de Damara's heeft ons hart gestolen en we zijn dan ook blij dat we er volgende week alweer naartoe gaan. En daarna vast nog wel eens!